MESÎHÎ, Ebû Sehl

Hayatı hakkında fazla bilgi yoktur. Cürcân’da doğduğu, aslen hıristiyan olduğu ve Bağdat’ta yetiştiği bilinmektedir. Hârizm’de bulundu; ilim ve edebiyatın hâmisi olarak tanınan Me’mûnîler’in sarayında İbn Sînâ, Bîrûnî, İbnü’l-Hammâr, Ebû Mansûr es-Seâlibî ve İbn Irâk gibi âlimlerle birlikte büyük itibar gördü. Bu dönemde kaleme aldığı kitaplardan bir kısmını himayelerine girdiği Me’mûnî yöneticilerine ithaf etmiştir. Gazneli Mahmud, Ebü’l-Abbas Me’mûn b. Me’mûn’dan meclisindeki âlimleri kendi sarayına göndermesini istediği zaman diğer âlimler davete uyarken İbn Sînâ ile Mesîhî gitmemeye karar verdiler ve Hârizm’de kalmayı tehlikeli gördükleri için de Mâzenderan’a doğru yola çıktılar. Fakat çölde yakalandıkları kum fırtınasında Mesîhî öldü (Nidhāmī-i Arūdī, s. 119-121). Klasik kaynaklar tarih belirtmeden onun kırk yaşlarında öldüğünü zikretmektedir (İbnü’l-Kıftî, s. 266; İbn Ebû Usaybia, s. 436). Bağdatlı İsmâil Paşa ise vefat yılı olarak 401 (1010-11) tarihini vermektedir (Hediyyetü’l-ʿârifîn, I, 806); ancak bu tarih diğer araştırmacıların verdiği bilgiler çerçevesinde muhtemel görülmekteyse de (bk. Ghada Karmî, II/2, s. 273) kesin değildir.

Mesîhî felsefe, mantık, matematik, fizik ve tıp gibi ilimlerin (ulûmü’l-evâil) tamamında en üst seviyelere çıkmış bir âlimdi. Nizâmî-i Arûzî, onunla İbn Sînâ’yı birlikte zikrederek her ikisinin de felsefede Aristo’nun halefi olduğunu belirtmektedir (Chahár Maqála, s. 118-119). Mesîhî’nin Aristo’nun halefi olduğu yolundaki bu açıklama her ne kadar abartılıysa da onun felsefedeki yerini göstermesi bakımından önemlidir. Fakat Mesîhî, kendisi hakkında Ali b. Zeyd el-Beyhakī’nin “tıp yönü baskın gelen filozof” tabirini kullanmasından da anlaşıldığı gibi (Târîḫu ḥükemâʾi’l-İslâm, s. 111), daha çok tıp alanındaki çalışmalarıyla ünlüdür. Ayrıca tıbba dair çok sayıdaki eserin yazarı olmasının yanında onun bu sahada İbn Sînâ’nın hocası olduğunun nakledilmesi (a.g.e., s. 436) ve İbn Sînâ’nın da bazı eserlerini kendisine ithaf etmesi (a.g.e., a.y.) Mesîhî’nin tıp alanındaki üstün yönünü açıkça ortaya koymaktadır. Mesîhî, yalnız teorik ve pratik tıptaki yetkinliği dolayısıyla değil, aynı zamanda eserlerinde kolay anlaşılır bir dil kullanması ve ele aldığı konuları başarılı bir biçimde düzenlemesiyle de klasik müelliflerin takdirlerini kazanmıştır. Ancak yazdığı eserle klasik dönem tıp dünyasında büyük yankılar uyandıran ünlü tıp âlimi Ali b. Abbas el-Mecûsî’nin (ö. 384/994) istisnaî bir tutumla onun Kitâbü’l-Miʾe adlı eserinin tertibini güzel bulmayarak şiddetle eleştirdiğini belirtmek gerekir (Kâmilü’ṣ-ṣınâʿati’ṭ-ṭıbbiyye, I, 4).

Eserleri. 1. Kitâbü’l-Miʾe fi’ṭ-ṭıb (fi’ṣ-ṣınâʿati’ṭ-ṭıbbiyye). Müellifin en önemli çalışması olup ansiklopedik düzenle 100 bölüm (kitab) halinde kaleme alınmıştır. Her bölüm müstakildir ve anlaşılması bakımından diğerlerine bağlı değildir. Muhtemelen türünün en eski örneği olan kitap G. Sarton’a göre İbn Sînâ’nın el-Ḳānûn’una model teşkil etmiştir. Çok sayıda yazma nüshası bulunan esere tıp âlimi İbnü’t-Tilmîz bir hâşiye yazmış, Nu‘mân b. Ali Rızâ el-İsrâîlî de el-Ḥavâşi’n-Nuʿmâniyye ve’l-maḳāṣıdü’ṭ-ṭıbbiyye başlığıyla bunun özetini çıkarmıştır (nşr. Kadrî Şerefî, Haydarâbâd 1959). Gâde Kermî ve Mahmûd el-Hâc Kāsım Muhammed birer makalesinde eseri incelemiştir (bk. bibl.).

2. Kitâbü’ṭ-Ṭıbbi’l-küllî. Tıbbın temel konularına giriş mahiyetindeki eser iki bölümden (makāle) oluşur. Birinci bölüm otuz dokuz babdan, ikinci bölüm kırk bir babdan meydana gelmektedir.

3. Kitâbü İẓhâri ḥikmetillâhi teʿâlâ fî ḫalḳı’l-insân. İbn Ebû Usaybia, insan organlarının fizyolojisiyle bunların görev ve faydalarının ele alındığı eseri Mesîhî’nin en değerli ve yararlı çalışması olarak nitelemektedir.

4. Risâle fî Mâhiyyeti’l-cederî ve tedbîrihî. Çiçek hastalığı ve buna karşı alınacak önlemler hakkındadır (Sezgin, III, 326).

Mesîhî’nin mevcut diğer eserleri de şunlardır: Risâle fî Taḥḳīḳi emri’l-vebâʾ ve’l-iḥtirâzi ʿanhu; Risâle fî Taḥḳīḳi sûli’l-mîzâc mâ hüve ve kem eṣnâfuhâ; Kitâbü Uṣûli ʿilmi’n-nabẓ (bu eserlerin yazma nüshaları için bk. a.g.e., III, 326-327); Eṣnâfü’l-ʿulûmi’l-ḥikemiyye (Muhammed Takī Dânişpejûh tarafından neşredilmiştir; Tahran 1370); Fevâʾid fi’ş-şaʿr; Risâletü’l-edviye; Nevâdirü’l-ḥükemâʾ (bu üç eserin yazma nüshaları için bk. Şeşen, s. 359-360); Erkânü’l-ʿâlem; Telḫîṣu’s-semâʾ ve’l-ʿâlem (Aristo’nun eserinin ihtisarıdır; son iki eserin yazma nüshaları için bk. DMBİ, V, 576, 577). Mesîhî’nin kaynaklarda ayrıca Kitâbü fi’l-ʿilmi’ṭ-ṭabîʿî, İḫtiṣâru Kitâbi’l-Mecisṭî, Kitâbü Taʿbîri’r-rüʾyâ adlı eserleri geçmektedir.

Bu madde TDV İslâm Ansiklopedisi’nin 2004 yılında Ankara’da basılan 29. cildinde, 313-314 numaralı sayfalarda yer almıştır. Matbu nüshayı pdf dosyası olarak indirmek için tıklayınız.